Alcest - Shelter (Prophecy Productions)

Παίζει να μην έδινα καν σημασία στους τελευταίους μήνες της χρονιάς που μας πέρασε και αυτό γιατί είτε το πιστεύεις είτε όχι, ο λόγος ήταν η συγκεκριμένη κυκλοφορία.
Ναι! Το παραδέχομαι πάντα είχα μια αδυναμία στο shoegaze. Βασικά όχι στο shoegaze αλλά σ’αυτόν τον ωραίο μελωδικονοσταλγικο ήχο,  που μου προσέφεραν απλόχερα οι Alcest.
Ο Neige επίσημα,έχει παρέα πλέον. Τον Jean “Winterhalter” Deflandre. Ο άνθρωπος που  από το Écailles de lune (2009) μέχρι και τώρα συνεχίζει να βρίσκεται πίσω από τα τύμπανα.
Δε γνωρίζω για εσένα, προσωπικά πάντως δε θεωρώ ότι χάλασαν (όπως κάποιοι υποστηρίζουν).

Ακόμα και το Les voyages de l'âme, το βρήκα αριστουργηματικό, καθώς ήταν η καλύτερη συντροφιά για τους μήνες που κυκλοφόρησε οι οποίοι αν θυμάσαι ήταν αρκετά ψυχροί.
Έτσι και τώρα. Μια που μπαίνουν τα κρύα, η αιθαλομίχλη  κάνει παρέα στην πόλη μου, οι Παριζιάνοι κυκλοφορούν τη νέα τους δουλειά που φοράει για πρώτη φορά στις κυκλοφορίες τους αγγλικό τίτλο. Shelter ο τίτλος του και πραγματικά μόνο καταφύγιο δεν είναι το άκουσμα αυτού του άλμπουμ.
Ομολογώ πως, όπως κάθε φορά έτσι και τώρα τα κομμάτια, είναι όλα για ταξίδια σε ζωντανές εικόνες ή φαντασίες του μυαλού. Καταφέρνουν και σε παρασέρνουν σε ένα κόσμο μελαγχολικό όχι όμως με την αρνητική έννοια της λέξης “μελαγχολία”, αλλά με το συναίσθημα της ικανοποίησης των αισθήσεών σου. Ξέρεις, εκείνο που αγναντεύεις τη δύση του ηλίου σε μια σου βόλτα και σε ικανοποιούνται πλήρως όλες οι αισθήσεις σου εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή.
Το “ειρωνικό” της κατάστασης είναι πως τη συγκεκριμένη μελαγχολία δε τη συνδυάζεις με τον χειμώνα ή με το φθινόπωρο (που τότε όλοι το παίζουν μελαγχολικοί περπατάνε στους δρόμους σα τα ζόμπι), αλλά με την άνοιξη ή το καλοκαίρι. Οφείλεις να το παραδεχτείς, οι  ωραίες στιγμές (όχι οι πιο ωραίες για να μη το δέσεις κόμπο) κάθε έτους τότε συμβαίνουν.
Παρέες, εκδρομές-διακοπές, χαμόγελα, ξέρεις μωρέ όλα αυτά που σου αρέσουν, και που σου αρέσει που αρέσουν και στους άλλους, και καταφέρνεις να τα συνδυάσεις με αυτή τη μουσική.
Κάπως έτσι, είναι το Shelter. Ταξιδιάρικο, μαγευτικό. Είναι ένα άλμπουμ που ΣΙΓΟΥΡΑ θα παίζει μια φορά το χρόνο στο πικαπ-στερεοφωνικό σου, γιατί γουστάρεις να ξεχνιέσαι, γιατί ξύπνησες μια φορά χωρίς διάβασμα-δουλειά-υποχρεώσεις-γκρίνια-μουρμούρα, γιατί έτσι. Και γι’αυτό το “έτσι” θες να προσφέρεις στον εαυτό σου χαλάρωση σαράντα έξι περίπου λεπτών.
Οι μελωδίες τις κιθάρας σε συνεργασία με αυτά τα υπνωτικά-χαλαρωτικά φωνητικά καθώς  ο ρυθμός από τα τύμπανα σε κρατάει ξύπνιο, είναι η απλή μαγική συνταγή για να φτιάξεις κάτι ωραίο. Στο Shelter βέβαια, υπάρχει και εξτρά υλικό. Αυτό των κλασσικών οργάνων (τσέλο, βιόλα, βιολιά), αλλά και τα φωνητικά των Billie Lindahl και Neil Halstead (η φωνή του δεύτερου είναι η βασική στο κομμάτι Away).
Από όλα τα κομμάτια (οχτώ στο σύνολο, εφτά χωρίς το εισαγωγικό), περισσότερο με κέρδισαν το Opale, και το Voix Sereines.
Το Voix Sereines γιατί τα πλήκτρα σε συνδυασμό με τον ήχο από τις κιθάρες σε κερδίζουν στο δευτερόλεπτο. Αφήνεσαι στην ηρεμία και απλά χαίρεσαι που μπορείς και απολαμβάνεις τέτοιου είδους κομμάτια.
Και τέλος το Opale. Για το συγκεκριμένο κομμάτι η γνώμη μου είναι η εξής. Δε θα ακούσεις μόνο αυτό. Πρώτα θα βάλεις το εισαγωγικό κομμάτι (Wings) και με το που τελειώσει (περίπου ένα λεπτό και κάτι κρατάει), θα δεις με τι ωραίο τρόπο θα πάρει τη σκυτάλη.
Είναι το πιο ανεβαστικό σε όλη τη διάρκεια της ακροάσεως. Γι’αυτό άλλωστε και το ξεχώρισα. Γιατί είναι το πιο εύθυμο, χαρούμενο αν θέλεις κομμάτι. Ακόμα και το βίντεο κλιπ (το οποίο κυκλοφόρησε λίγο καιρό πριν) σε παραπέμπει σε κάτι τόσο ξέγνοιαστο.
Το Shelter δε χρειάζεται καν να στο προτείνω. Είναι σα να στο δείχνω και ταυτόχρονα να σου κλείνω το μάτι υπονοώντας πως ΠΡΕΠΕΙ να το ακούσεις.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 94/100

Χρήστος C. Γεωργιάδης