Aenaon - Extance (Code666 Records)

Τους Aenaon ομολογώ πως τους έμαθα στα πρώτα έτη των φοιτητικών μου χρόνων, και μάλιστα δεν τους ανακάλυψα μόνος. Μου τους έμαθε ο καλός και πάνω από όλα “ΕΥΓΕΝΕΣΤΑΤΟΣ” κύριος Ανδρέας Κουντουράς.
Ήταν από τις φορές που ήμουν πιο περίεργος από ποτέ γιατί ο Ανδρέας και να ακούει black metal είναι σπάνιο φαινόμενο. Ο Ανδρέας. Βlack Metal.
Τελικά η περιέργεια μου λύθηκε και κατάλαβα γιατί καίγονταν και δεν είχε άδικο μάλιστα.  Όταν πρωτοάκουσα το A Parallel Zoetrope, (που έχει ένα από τα πιο γαμάτα εξώφυλλα που έχω δει), έπαθα πλάκα. Θα μου πεις “ρε φίλε με ένα κομμάτι έπαθες πλάκα;” και θα σου πω ΟΧΙ, δεν είναι το ένα κομμάτι, αλλά είναι το έναυσμα, αυτό το ταρακούνημα που σου δίνει μια μπάντα.
Από τότε τους παρακολουθώ στενά!

Ακολούθησε το Cendres Et Sang. Εκεί έπαθα το σοκ. Τα λόγια ήταν και είναι περιττά για αυτό το άλμπουμ. Σε ενημερώνω/προειδοπειώ  να ακούσεις την πρώτη τους δουλειά (σε περίπτωση που δε το έχεις ήδη κάνει). Δεν αστειεύονται.
Μετά από το πρώτο τους άλμπουμ, ένα split και ένα compilation (όλα αυτά στο διάστημα 2011-2013), φτάσαμε στο 2014 στη δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά των Θεσσαλών.
Ομολογώ πως με τη συγκεκριμένη κυκλοφορία, και μετά από τις συνεχείς ακροάσεις, ήμουν σε μια κατάσταση παγωμάρας. Όχι γιατί δε μου άρεσε, απλά δε μπορούσα να πιστέψω τι άκουσα, αλλά και τι παίχτηκε εδώ.
Με πολλές λέξεις θα στο περιγράψω παρακάτω, αλλά με μια φράση, θα σου πω, πως οι Aenaon, αμφιβάλλω αν κατάλαβαν τι αριστούργημα έγραψαν-δημιούργησαν-κυκλοφόρησαν.
Αν είναι κάτι που μου αρέσει τρελά σε αυτούς είναι το ότι ρισκάρουν και δε κωλώνουν στο να σου μεταδώσουν τις ιδέες τους, όσο “παράξενες” και αν είναι/ακούγονται.
Το Extance είναι  ένα καταιγιστικό και γεμάτο άλμπουμ με όλη τη σημασία της λέξης. Από τη διάρκειά του (μια ώρα και πέντε λεπτά), μέχρι και την ατμόσφαιρα που δημιουργεί.
Τα progressive στοιχεία, είναι εμφανή. Τα ακόμα πιο εμφανή είναι τα jazz στοιχεία (και όμως), και η αντίθεση που δίνουν με το υπόλοιπο black metal σύνολο.
“Δεν είναι δυνατόν!” έλεγα. Δε μπορούσα και ακόμη δε μπορώ να πιστέψω, πως ούτε ένα από τα έντεκα κομμάτια δε με κούρασε ή έστω να πέρασε στο φλου,  απαρατήρητο.
Από την αρχή (The First Art) και εκεί που πιστεύεις πως τα Θεσσαλικά τέρατα θα τα σπάσουν όλα, ακούγεται ο ήχος ενός πιάνου και ενός σαξόφωνου (!!!!!). Και όλα αυτά μέχρι το Deathtrip Chronicle. Εκεί τα πράγματα αλλάζουν. Ο διαολεμένος  και ασταμάτητος ρυθμός, με τα brutal φωνητικά (τα οποία σε κάποια σημεία ψέλνουν) να συνοδεύονται υπό τους ήχους του σαξόφωνου και τους jazz-cult ρυθμούς κάνοντάς σε να ξαναβλέπεις αν έβαλες να παίξει το σωστό cd. Το Grau Diva παίρνει θέση και όλα μοιάζουν να παίρνουν φωτιά. To συγκεκριμένο το θεωρώ με διαφορά (για εμένα προσωπικά) το καλύτερο του άλμπουμ.
Ακολουθούν τα άκρως επιθετικά “Α Treatise On The Madness Of God” και “Der Mude Tod”, και το μικρής διάρκειας (σχεδόν δύο λεπτά) Pornocrates, που ετοιμάζει το έδαφος για το Closer To Scaffold για το οποίο δε χωράνε λόγια, παρά μόνο, το ότι καίει ότι άφησαν στο διάβα τους τα κομμάτια πριν το Pornocrates.
Το Land Of No Water, πέρα τις περίεργης ατμόσφαιρας που αφήνει να αιωρείται, κρύβει και μια συμμετοχή έκπληξη. Αυτή του Mirai Kawashima (Cut Thorat, Sigh). Πέρα του Ιάπωνα, να σου πω πως θα σε ξαφνιάσει ο ήχος της φυσαρμόνικας (ναι ρε φίλε καλά διάβασες ΦΥΣΑΡΜΟΝΙΚΑ)! Αν και εγώ την αλήθεια θα στην πω, στο συγκεκριμένο κομμάτι με κέρδισε ο ήχος από της ακουστικής κιθάρας.
Το πιάνο είναι αυτό που έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο Algernon’s Decadence, πριν ξεκινήσει το Funeral Blues, το οποίο, αφού ξεκινήσει σου προσφέρει ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος του. Blues. Στο συγκεκριμένο κομμάτι την τιμητική τους έχουν τα φωνητικά. Πίσω από τα οποία βρίσκεται η Τάνια (Universe217).
Tέλος, το Extance κλείνει με το μεγαλύτερο σε διάρκεια (σχεδόν δεκατρία λεπτά) και “ποικιλίας” σε ήχο, κομμάτι με τίτλο Palindrome.
Πέρα από το μουσικό σύνολο να πούμε και κάτι για το οπτικό, που δεν είναι άλλο από το εξώφυλλο. Σε παραπέμπει πως θα ακούσεις κάτι περίεργο (τουλάχιστον εμένα μου έδωσε τέτοια δείγματα). Κάτι τελείως “απροσάρμοστο” από ότι έχεις μάθει να ακούς.
Και έτσι είναι, οι Aenaon, έκαναν κάτι πολύ δυνατό!!
Μην τους αφήσετε να περάσουν έτσι απαρατήρητοι!! Είναι εκπληκτικό άλμπουμ και πάνω από όλα δείχνουν να έχουν όρεξη και γουστάρουν να ρισκάρουν στον ήχο τους!
Εμένα προσωπικά με έχουν κερδίσει από το 2010, και λυπάμαι που δε κατάφερα να τους δω με στην πρόσφατη εμφάνισή τους με Primordial στη Θεσσαλονίκη!

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 96/100

Χρήστος C. Γεωργιάδης