Royal Hunt - A Life To Die For (Frontiers Records)

Αγαπητοί Royal Hunt…
σας γράφω πάλι από ανάγκη, η ώρα…ώπα…μπούμπη, πάρ’το αλλιώς και γράψε σοβαρά!
Λοιπόν, αγαπητοί Royal Hunt, από την ώρα πού έπεσε στα χέρια μου το “A Life To Die For”, έχω μονίμως μια σκέψη/εικόνα στο μυαλό. Εσάς στο studio να συζητάτε για τις διθυραμβικές κριτικές πού λάβατε με το προηγούμενο album και εννοείται το τι σκεφτήκατε όταν ακούσατε πια έτοιμο το “A Life To Die For”. Πώς τα βλέπετε? Πήγατε μπροστά, μείνατε στα ίδια, τα πήγατε χειρότερα? Για να δούμε...

Είναι γεγονός πώς η επιστροφή του DC Cooper, πίσω από το μικρόφωνο, έδωσε άλλο αέρα στη μπάντα, πού ούτως ή άλλως είχε μια σταθερή πορεία με τον τρομερό Mark Boals. Και δες τώρα τι γίνεται. Επιστρέφει ο Cooper, και κυκλοφορεί το “Show Me How To Live” στο τέλος της χρονιάς του 2011 (σ.σ.: κόψτε τις μαλακίες γιατί κάποιοι δεν προλάβαμε να πάρουμε χαμπάρι και να το βάλουμε με άνεση στο τοπ20, και φέτος τα ίδια κάνατε, τρόμπες!) το οποίο αποθεώνεται, βάζοντας τη μπάντα δυναμικά, ξανά, στο χάρτη του prog. Και τώρα, 2 χρόνια αργότερα, ήρθε η ώρα να κρατήσουν τον πήχη ψηλά! Καλώς ή κακώς είναι δύσκολο να βγάζεις δίσκο όταν ξέρεις πώς ο προηγούμενος ακριβώς, είχε αποθεωθεί με αυτόν τον τρόπο!

Ομάδα πού κερδίζει λένε κάποιοι δεν την αλλάζεις. Μεγάλη και σοφή κουβέντα, κάτι το οποίο φαίνεται και στην ομάδα των Royal Hunt, πού για πρώτη φορά, μετά από δέκα χρόνια, κυκλοφορεί δίσκο με το ίδιο line up με τον προηγούμενο!! Και πέραν της ομάδας, και η συνταγή παραμένει ίδια. Μελωδίες, βασισμένες στον αμερικάνικο progressive ήχο, πλήκτρα, δυνατές συνθέσεις με συναίσθημα (κάτι το οποίο οφείλεται και στην ερμηνεία του Cooper)…και εννοείται λίγα τραγούδια μεγάλης διάρκειας.

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα πού λέει και θεός Σάκης, καθώς, ο δίσκος μου άρεσε, και μάλιστα πολύ. Αλλά το μυαλό μου δε σταματάει να ψάχνει λόγους για να το συγκρίνει με τον προηγούμενο δίσκο. Τα πράγματα είναι απλά. Ο δίσκος είναι πολύ καλός. Αλλά μέχρι εκεί. Δε θα μείνει στην ιστορία, δε νομίζω να μπει σε πολλά τοπ20, δε νομίζω καν να τον ακούω με τον ίδιο ρυθμό σε 2 χρόνια από τώρα! Απλά τσιμπήστε το, με όποιον τρόπο θέλετε, δεν είναι δικό μου θέμα αυτό, και ακούστε το. Έχετε ακούσει κατά καιρούς άλλες κι άλλες μπαρούφες, καλό θα σας κάνει και κάτι ποιοτικότερο! Αν θέλετε και κανένα δείγμα, πέραν του ομώνυμου (με το απλά παιδικό lyric video) μάλλον πρέπει να ρίξετε μια-δυο αυτιές στα “One Minute Left To Live” και στο προσωπικά αγαπημένο μου “Won’t Trust, Won’t Fear, Won’t Beg”!

Food for thought: Αγαπητέ André Andersen, θέλω να μιλήσουμε για την παιδική σου ηλικία, για την οικογένειά σου και τη ζωή σου γενικότερα. Θέλω να μου πεις τι πάει στραβά με σένα. Στις ίδιες σκέψεις με έβαλε κάποτε ο Timo Tolkki, με τα γνωστά αποτελέσματα, ο Englund, πού επίσης όποιος διαβάζει και μελετάει τους στίχους του, είναι μερικά βήματα πριν το depressive black (σ.σ.: Αγαπητέ κύριε Γεωργιάδη σταματήστε να χαμογελάτε) και την αυτοκτονία, και τώρα εσύ! Δικέ μου, “Show Me How To Live” και τώρα “A Life To Die For”…have a seat…

Βαθμολογία:78/100

Ανδρέας “Blindmaggot” Κουντουράς